* * *
డిసెంబరు నెల ఆఖరి రోజులు. దిల్లీ చలి గట్టిగానే ఉంది. స్వెట్టర్లు వగైరాలన్నీ మంచి వాడకంలో ఉన్నాయి. తెల్లవారితే హరిద్వార్, రిషికేశ్ ప్రయాణం పెట్టుకున్నాను. స్కూలు సెలవులు. ఇంట్లో చేసేదేమీ లేదు, నాలుగు నెలలుగా ఎందుకో హరిద్వార్ వైపు మళ్లింది మనసు. మధ్య మధ్య సెలవులు రాకపోలేదు. మురళికి తీరిక లేని ఉద్యోగం. ఆదివారం ఒక్కరోజు డ్రైవ్ చేసుకుంటూ వెళ్ళి వద్దాం అంటే వినడు. బాస్‌కి ఇష్టం ఉండదు, సిటీ దాటి వెళితే… అంటాడు. పనిని పూజించటం నాకూ ఇష్టమే. కానీ జీవితమంటే జీవికకోసం చేసే పనొక్కటేనా?
విసుగొచ్చి రమ్మని అడగటం మానేసేను. హాయిగా టూర్స్ అండ్ ట్రావెల్స్‌లో నా ఒక్కదానికి టికెట్ బుక్ చేసుకున్నాను. ఎవరైనా తోడొస్తే వెళ్ళాలని అనుకోలేదు. వస్తే మురళీ, నేను. లేదా ఇలాటి ప్రయాణం నాకు కొత్త కాదు.
ముందురాత్రి ఆఫీసు నుండి వస్తూనే అయిష్టాన్ని మళ్లీ ప్రకటించాడు.
“నిమ్మీ, నువ్వు అంత అర్జెంటుగా ఒక్కదానివీ ఇప్పుడు హరిద్వార్ వెళ్లాలా?” రొట్టెలు చేస్తున్న నా వెనకాల వచ్చి సీరియస్‌గా అడిగాడు. ‘వెళ్ళాలనే కదూ… అతని అభ్యంతరం ఏమిటో!’
“నాకు కొంచెం పనితీరుబడి అయినపుడు వెళ్దాం అన్నాను కదా. ఒక్కదానివీ, ఆ ట్రావెల్స్‌లో వెళ్లాలా? రోజంతా అపరిచితుల మధ్య నీ యాత్రని ఏం ఎంజాయ్ చెయ్యగలవు?” అసహనంగా అడిగాడు.
“అదేమిటి, అపరిచితులేమిటి? ఒక్క పలకరింపుతో స్నేహితులు కారా?”
“అహా, నీకు స్నేహితులు కాని వాళ్లు…
View original post 2,030 more words
ద్వైతాద్వైతం 
I travelled again in this beautiful route without any hassles during this covid time!!!
A vivid description of the wonderful trip….
LikeLiked by 1 person