* * *
ఓ బోలుతనపు శూన్య చిత్రం మనసంతా ఆక్రమించినపుడు-
మరో తోచనీయని ఖాళీతనం గుండెలోకి తొంగి చూసినపుడు-
ఉస్సురంటూ వాలిందో ఎర్రతోక నల్లపిట్ట,
ఎక్కడేక్కణ్ణుంచో ఏ సందేశాల బరువులు మోసుకొచ్చిందో!
నా లోలోపల ఏదో వెదుకులాడుతుంది.
నన్ను వింటుందా? తనని వినమంటుందా?
నిలవనీయని ఏ స్మృతి రేగిందో
అంతలోనే రివ్వుమంటూ ఎగిరిపోయింది!
కమ్ముకొచ్చే సంధ్య చీకటి
వెలుగుపూల అమావాస్యని తోడు తెచ్చింది
బ్రతుకంతా ఆవరించినా ఏ నాడూ పలుకరించని అల్లరి గాలి
ఏమనుకుందో ఏమో?…
ఈలపాట మొదలెట్టింది!
ఎందుకో అప్పుడప్పుడు ఒక బేలతనం ఆవరిస్తూనే ఉంటుంది…
అయినా…………….
ఎప్పటికప్పుడు వెన్ను తట్టే ఈ ప్రకృతిని చూస్తే
జీవితం మళ్లీ చిగురించిన స్ఫూర్తి!
ద్వైతాద్వైతం 